De weg naar Vietnam

Het is woensdagochtend 2 augustus, 7 uur ’s ochtends. De wekker gaat in mijn nagenoeg lege kamer. Mijn rugzak heb ik al gepakt en om half 9 staan mijn ouders voor de deur om me naar Schiphol te brengen.

Ik geef mijn huissleutel aan mijn broertje en we vertrekken. Echt in de stemming ben ik nog niet, want naast het typisch Nederlandse hondenweer is mijn visum voor Vietnam, dat ik uiteraard pas op het allerlaatste moment had aangevraagd, nog niet goedgekeurd. Om het allemaal nog een beetje erger te maken gaat mijn rugzak op het vliegveld ook nog eens stuk. We besluiten ergens een kop koffie te gaan drinken. Terwijl mijn ouders rustig zitten te kletsen, zit ik zenuwachtig naar het kopje ‘in processing’ van mijn visumaanvraag te staren. Mijn vader heeft het geniale idee om mijn rugzak met een carabiner te repareren, en gelijk daarna blijkt ook mijn visum goedgekeurd te zijn. Mijn grafstemming maakt plaats voor de toepasselijke opgewektheid van iemand die op het punt staat meerdere jaren te gaan backpacken in Azië. Ik laat het visum gelijk ergens printen, ik neem afscheid van mijn ouders en baan mijn weg richting de gate. Daar maak ik kennis met een nogal verstrooide man die voor zaken onderweg is naar het Filipijnse eiland Mindanao. Als hij hoort over mijn plannen, vraagt hij gelijk of ik dan ook tiktok heb. Ik vertel over mijn eigen website, en die zou hij dan in Istanboel wel willen hebben.

Eenmaal daar glip ik snel een andere kant uit om hem niet meer te hoeven spreken. Ik koop ergens een bordje met wat döner en rijst voor 15 euro en zo’n 7 uur later stap ik het vliegtuig in naar Hanoi.

Het is al tegen 5 uur ’s middags als ik aankom in het hostel. De eigenaar, een oud Vietnamees mannetje dat nauwelijks Engels kan, weet ik uit te leggen dat er over ca. 2 weken een creditcard per post aankomt vanuit Nederland en dat ik tegen die tijd terugkom om het pakketje aan te nemen. Nadat ik mijn spullen heb ik uitgepakt pak ik mijn rugzak en besluit een eindje door de stad te gaan lopen.

Al snel neem ik plaats op een miniscuul plastic stoeltje op de stoep voor mijn eerste kommetje pho, een van de meest beroemde Vietnamese gerechten. Ondanks dat ik nauwelijks ervaring heb met stokjes eten, gaat het me vrij gemakkelijk af. Een walm van koriander vult mijn gehemelte en als het kommetje leeg is, begint het me te dagen dat ik nu echt niet meer in Nederland ben. Mooi!

Tot mijn verrassing wordt het al snel donker, maar het mag de pret niet drukken! Een eindje verderop word ik door een groepje mannen onder een tent uitgenodigd om te eten. Terwijl ik rustig het varkenshart in een onbekend sausje dip wordt mijn glas met fruitwijn constant opnieuw gevuld om nogmaals te proosten. Engels kunnen ze niet, dus we roepen maar wat naar elkaar.

Na 40 minuten maak ik mijn weg terug naar huis om te gaan slapen. De volgende ochtend word ik wakker van het geluid van de plenzende regen. Het is me gelijk duidelijk dat het de rest van de dag niet meer zal stoppen. Buiten krijg ik gelijk een gratis regenponcho in mijn handen geduwd, ik koop een paar flesjes water, wissel 50 euro bij de VietComBank en ga naar door de plenzende regen op zoek naar ontbijt.

Na een eindje lopen zie ik een soort open garage waar een eettent is. Ik bestel vast een kop koffie, maar op de menukaart die de man mij geeft ontbreken zowel prijzen als eten. Ik vraag: ‘Food?’ Gelijk loopt de man naar buiten de regen in en komt direct terug met, grote verrassing, een kommetje pho.

Na een middag door de regen in het Hanoi Old Quarter lopen, keer ik terug naar het hostel. Zodra ik daar aankom krijg ik een melding van couchsurfing dat iemand in Hanoi een bed aanbiedt. Een stukje buiten het centrum kan ik de komende 3 nachten verblijven bij de Funny English School Hanoi. Het enige dat ik hoef te doen is om die avond ca. 30 minuten Engels te praten met de studenten. ‘My students call you the flying dutchman, and they really expect your presence’ Ik leg de hosteleigenaar mijn plannen uit en pak een taxi die kant op. Na een tijdje simpele gesprekken voeren over mijn hobby’s, ga ik met de leraar en een aantal studenten een eindje verderop wat eten.

Vervolgens krijg ik de sleutel in mijn handen geduwd en heb ik 3 nachten gratis verblijf geregeld!

The road to Vietnam (AI)

It’s Wednesday morning, August 2nd, 7 AM. The alarm goes off in my nearly empty room. I’ve already packed my backpack, and at 8:30, my parents will be at the door to take me to Schiphol.

I hand my house key to my younger brother, and we set off. I’m not really in the mood yet because, besides the typically Dutch rainy weather, my visa for Vietnam, which I naturally applied for at the very last moment, has not been approved. To make it all a bit worse, my backpack breaks at the airport. We decide to grab a coffee somewhere. While my parents chat calmly, I nervously stare at the ‘in processing’ status of my visa application. My father has the brilliant idea to repair my backpack with a carabiner, and right after that, my visa is approved. My gloomy mood gives way to the appropriate cheerfulness of someone about to backpack in Asia for several years. I immediately have the visa printed, say goodbye to my parents, and make my way to the gate. There I meet a rather absent-minded man traveling for business to the Philippine island of Mindanao. When he hears about my plans, he immediately asks if I have TikTok. I tell him about my own website, which he says he’d like to have in Istanbul.

Once there, I quickly slip away in another direction to avoid talking to him again. I buy a plate of döner and rice for 15 euros somewhere, and about 7 hours later, I board the plane to Hanoi.

It’s already past 5 PM when I arrive at the hostel. The owner, an old Vietnamese man who can barely speak English, manages to understand that a credit card is arriving by post from the Netherlands in about 2 weeks, and I will come back to accept the package. After unpacking my things, I grab my backpack and decide to take a walk through the city.

I quickly take a seat on a tiny plastic stool on the sidewalk for my first bowl of pho, one of the most famous Vietnamese dishes. Despite having little experience with chopsticks, I manage quite easily. A scent of coriander fills my palate, and when the bowl is empty, it dawns on me that I am really no longer in the Netherlands. Nice!

To my surprise, it gets dark quickly, but it doesn’t spoil the fun! A little further, I am invited by a group of men under a tent to eat. While I calmly dip the pig’s heart in an unknown sauce, my glass of fruit wine is constantly refilled to toast again. They don’t speak English, so we just shout things at each other.

After 40 minutes, I make my way back home to get some sleep. The next morning, I wake up to the sound of pouring rain. It immediately becomes clear to me that it won’t stop for the rest of the day. Outside, I am immediately handed a free rain poncho, I buy a few bottles of water, exchange 50 euros at VietComBank, and head out in the pouring rain in search of breakfast.

After a walk, I see a kind of open garage with a food stall. I order a cup of coffee, but the menu the man gives me lacks both prices and food. I ask, “Food?” Immediately, the man walks out into the rain and comes back with, to my great surprise, a bowl of pho.

After an afternoon of walking in the rain in Hanoi Old Quarter, I return to the hostel. As soon as I arrive, I receive a notification from Couchsurfing that someone in Hanoi is offering a bed. A bit outside the center, I can stay for the next 3 nights at the Funny English School Hanoi. All I have to do is speak English with the students for about 30 minutes that evening. “My students call you the flying Dutchman, and they really expect your presence,” says the hostel owner. I explain my plans and take a taxi there. After some simple conversations about my hobbies, I go with the teacher and some students to have dinner.

Then I get the key handed to me and have arranged 3 nights of free accommodation!