De geboorte van (full-time) teacher Lennart

Een maand door de troebele wateren van Facebook peddelen eist langzamerhand zijn emotionele tol als ik op een dag een bericht krijg van Alex, een man van wie ik op dat moment nog niet weet dat hij een recruiter is. We want to work with you, can you? Hij nodigt me uit op zijn kantoortje in een anoniem pand aan de zuidelijke rand van Hanoi. Wanneer ik zijn hand schud, heb ik gelijk door dat dit een echte ‘fixer’ is en uit zijn ogen straalt een gloed van lage intelligentie. Ik neem me dus voor om zoveel mogelijk ja te knikken en op zijn ego in te spelen om een vaste baan binnen te harken. Komende maandagochtend wil hij dat ik een demoles verzorg bij een preschool die slechts twintig minuten van mijn gloednieuwe studio gelegen is. Hoewel het uurloon aan de onderkant ligt van wat acceptabel is, geven het hoge aantal uren en het naderende einde van mijn zoektocht extra motivatie om de les zo goed mogelijk te verzorgen. En hoe doe je dat? Speel het spelletje mee: wees energiek en gebruik skin-whitening douchegel…

De grote dag is eindelijk aangebroken en ik maak me ’s ochtends op weg om te vertrekken. Ik moet een kwartier van tevoren aanwezig zijn om voorbereidingen te treffen voor een les van een halfuur. Van die vijftien minuten maak ik twintig, al krijg ik pas een paar minuten voor aanvang van de les instructie. Ik let goed op dat ik me zo fysiek mogelijk uitdruk naar de kinderen: als het warm-up liedje voorbij is begin ik op theatrale wijze te hijgen zodat de kinderen moeten lachen. De woordjes zijn allemaal lichaamsdelen, dus ik laat de kinderen het voorbeeld op de flashcards bij henzelf vinden. Tijdens het spelletje mogen ze door de hele ruimte rennen om als eerste de juiste kaart te vinden.

Als de les voorbij is kom ik er al snel achter dat mijn inzet zijn vruchten heeft afgeworpen. We will let you know WHEN you can start, is het eerste dat ik te horen krijg als ik het snikhete, AC-loze lokaal uitstap. Ik palm haar nog even extra in met wat complimenten over de kinderen en mijn intentie om op lange termijn loyaal aan haar te zijn. Voordat ik weer terug naar huis ga strijk ik neer in de koffiebar tegenover om Alex te berichten dat ik het antwoord van de school namens hem afwacht. Ondanks het goede verloop van de les krijg ik pas een reactie als ik de volgende dag opnieuw navraag of ik het geworden ben. Het antwoord slaat in als een bom: I will make job for u, pls wait me… tomorrow I will go all school. For ask them. do yOu wANt to cOMe wITh mE?

Ik ben dus nog steeds werkloos en ik accepteer zijn gracieuze aanbod zonder een adequate voorstelling van de plannen die hij nu precies met mij heeft. De volgende ochtend om acht uur word ik in zijn kantoor verwacht. Natuurlijk kom ik ruim op tijd om vervolgens een kwartier extra op hem te wachten. Als hij eenmaal aangelopen komt, drukt hij me een tasje met een stapel folders in de hand. Zijn vrouw neemt mijn scootersleutel mee om hem in haar huis te zetten, terwijl ik plaatsneem achterop Alex’ massieve, gloednieuwe behemoth van een scooter. De ochtendspits is nog bezig, maar de drukte op de weg hindert ons geenszins om met zestig kilometer per uur te spookrijden om van de ene preschool naar de andere te denderen. Iedere keer als we stoppen, geef ik de folder af bij de school en zodra ik me omdraai staat Alex klaar om mij – met de naam van de school duidelijk in de achtergrond – te fotograferen. Vergelijkbaar met een adelaar die van grote hoogtes een muis weet te herkennen, kan Alex op grote afstand kinderdagverblijven spotten.

Tegen elven gaan we terug naar Alex’ huis, waar zijn vrouw ons al opwacht met eigengemaakte bun cha. Terwijl ik dankbaar zit te eten, raakt mijn recruiter zijn eten niet aan om op zijn telefoon in de weer te zitten met de gemaakte foto’s. Daarna krijg ik een dekentje aangereikt met de boodschap dat ik nu moet gaan slapen. Na de lunch zetten we onze zoektocht naar klanten voort, ditmaal in zijn imposante auto. Als de klok al voorbij drie uur is, hebben we naar schatting al honderdtwintig scholen en foto’s achter de rug. Niet voor niks, want Alex heeft al het eerste antwoord terug; de volgende dag mag ik al een demoles gaan geven. Blij dat het nu toch weer geregeld is ben ik niet lang, want voor anderhalve week lang blijft het onduidelijk wanneer ik nu precies kan beginnen. De demoles bleek na twee keer navragen niet nodig; per 1 april kan ik gewoon beginnen. Ik voel echter behoefte om de school op zijn minst te bezoeken voordat ik een illegaal contract teken; om te weten waar ik ga werken, maar ook als garantie dat Alex me niet loopt te bullshitten.

Vlak voordat ik uitgenodigd ben bij mijn nieuwe school om mee te kijken hoe het Grapeseed-curriculum werkt – een hol concept dat in Vietnam nauwelijks iets betekent – bericht hij me plotseling met een full-time rooster, een uurloon en een andere locatie van de scholenketen waar ik voorheen een demoles heb gegeven. We need cover 2 months, if u do well they will keep u for long term can u? Ik ben er inmiddels wel achter dat het hier in Vietnam – net als in een distributiecentrum in Nederland – het beste is om vooral niet te veel te denken en mee te zwemmen in de stroom. Ja natuurlijk wil ik dat, antwoord ik hem vol liefde. Plotseling is alles geregeld en nog de volgende ochtend moet ik alweer op zijn kantoor verschijnen om het contract te tekenen.

Ondanks dat de onzekerheid nog altijd niet volledig verdwenen is aangezien ik twee maanden later weer in hetzelfde schuitje kan zitten, voelt mijn geest vrijwel direct lichter van aard. Ik geniet weer van de vriendelijk glimlachende fruitverkoopster die me altijd wat extra mango of drakenfruit in de hand drukt, van het rondje hardlopen om het schiereiland waar ik woon en natuurlijk de belachelijke rijstijl van de Vietnamezen, die ik met alle plezier overneem. Hanoi – uiteindelijk niet veel meer dan een gigantisch dorp – is een stad van contrasten. De ene dag zie je een arme stakker met een koeienkarkas achterop langs het hoofdkantoor van een grote bank rijden, en op zaterdagavond kijk je vanuit een kleine hut op een gigantisch gebouw dat bedekt is met schrille, kermisachtige belichting. Met andere woorden: voor het eerst in mijn leven is mijn leefomgeving wilder en ongezonder dan mijn eigen binnenste…

The birth of (full-time) teacher Lennart

A month of paddling through the murky waters of Facebook is gradually taking its emotional toll when one day I receive a message from Alex, a man I don’t yet know is a recruiter. We want to work with you, can you? He invites me to his office in an anonymous building on the southern edge of Hanoi. When I shake his hand, I immediately realize he is a real “fixer,” and his eyes gleam with a hint of low intelligence. So, I resolve to nod as much as possible and play to his ego to secure a steady job. He wants me to give a demo lesson at a preschool just twenty minutes from my brand-new studio next Monday morning. Although the hourly wage is on the lower end of what is acceptable, the high number of hours and the imminent end of my job search give me extra motivation to deliver the lesson as well as possible. And how do you do that? Play the game: be energetic and use skin-whitening shower gel…

The big day finally arrives, and I set out in the morning. I need to be there fifteen minutes early to make preparations for a half-hour lesson. I stretch those fifteen minutes into twenty, though I only get instructions a few minutes before the lesson starts. I make sure to express myself as physically as possible to the children: when the warm-up song is over, I theatrically pant so the children will laugh. The words are all body parts, so I have the children find the example on the flashcards on themselves. During the game, they can run around the room to find the right card first.

When the lesson is over, I quickly discover that my effort has paid off. We will let you know WHEN you can start is the first thing I hear as I step out of the sweltering, AC-less classroom. I further endear myself with a few compliments about the children and my intention to be loyal to her long-term. Before heading home, I settle in the coffee shop opposite to message Alex that I am waiting for the school’s response on his behalf. Despite the good outcome of the lesson, I don’t get a response until I follow up the next day to see if I got the job. The answer hits like a bomb: I will make job for u, pls wait me… tomorrow I will go all school. For ask them. do yOu wANt to cOMe wITh mE?

So, I am still unemployed and I accept his gracious offer without a clear idea of what exactly his plans for me are. I am expected at his office the next morning at eight. Of course, I arrive well in advance only to wait another fifteen minutes for him. When he finally shows up, he hands me a bag with a stack of brochures. His wife takes my scooter to park it at her house, while I hop on the back of Alex’s massive, brand-new behemoth of a scooter. The morning rush hour is still in full swing, but the traffic doesn’t hinder us from driving against the flow of traffic at sixty kilometers per hour, zigzagging from one preschool to another. Each time we stop, I hand the brochure to the school and as I turn around, Alex is ready to photograph me with the school’s name clearly in the background. Like an eagle spotting a mouse from great heights, Alex can identify kindergartens from a great distance.

By eleven, we return to Alex’s house, where his wife is waiting for us with homemade bun cha. While I eat gratefully, my recruiter doesn’t touch his food, busy on his phone with the photos he has taken. Then, I am handed a blanket and told to take a nap. After lunch, we continue our search for clients, this time in his giant car. By the time the clock strikes three, we have visited and photographed an estimated one hundred and twenty schools. Not in vain, because Alex already has the first response back. The next day I am to give another demo lesson. Happy that it’s all arranged again, my relief doesn’t last long, as for a week and a half it remains unclear when exactly I can start. The demo lesson turned out to be unnecessary after asking twice; I can simply start on April 1st. However, I feel the need to at least visit the school before signing an illegal contract; to know where I will be working, but also as a guarantee that Alex is not bullshitting me.

Just before I am invited to my new school to observe how the Grapeseed curriculum works – a hollow concept that means hardly anything in Vietnam – he suddenly messages me with a full-time schedule, an hourly wage, and a different location within the school chain where I previously gave a demo lesson. We need cover 2 months, if u do well they will keep u for long term can u? By now, I have learned that here in Vietnam – just like in a distribution center in the Netherlands – it’s best not to think too much and to go with the flow. Of course, I want that, I reply to him lovingly. Suddenly, everything is arranged and the next morning I have to show up at his office again to sign the contract.

Despite the uncertainty still not being completely gone as I could be in the same boat again in two months, my mind immediately feels lighter. I once again enjoy the friendly, smiling fruit vendor who always hands me a bit of extra mango or dragon fruit, my jog around the peninsula where I live, and of course, the ridiculous driving style of the Vietnamese, which I happily adopt. Hanoi – ultimately little more than a giant village – is a city of contrasts. One day you see a poor fellow with a cow carcass on his bike riding past the headquarters of a big bank, and on Saturday night you watch from a small hut as a gigantic building is lit up with gaudy, carnival-like lights. In other words: for the first time in my life, my environment is wilder and unhealthier than my own inner self…