De bijtende beestenboel van Hanoi

Mijn eerste nacht in de gastenkamer van de school, die meer een vieze, ongebruikte keuken met een hard bed is, werd er een om nooit te vergeten. Nog uitgeput van de laatste dagen in Nederland en de vliegreis, val ik al vrij snel in slaap. De komende dertien uur werd ik meermaals, baaddend in het zweet, wakker van de meest helse steken in mijn borst, bovenbenen, keel, armen en rug. Het nogal harde ‘matras’ droeg ook nog eens niet echt bij aan het algemene comfort, waardoor ik iedere keer als ik uit mijn slaap werd gerukt door een nieuwe partij steken in mijn borst, direct weer wanhopig in slaap viel. En drie uur later begon het hele riedeltje opnieuw.

Toen ik eenmaal wakker werd, was het al half twee in de middag en was ik bezaaid met rode, jeukende vlekken over zowat de helft van mijn lijf. Terwijl ik haastig mijn spullen pak om de zes kilometer lange wandeltocht naar het centrum te maken, bedenk me dat ik de vorige avond al best een aardig aantal mieren in de kamer en ook op en ronddom het bed had zien lopen. Lekker over nagedacht. Een aantal uur later vroeg ik een jongen die bij een koffiebar aan het grote meer van Hanoi werkte naar een apotheek. Hij wees richting een grote weg verderop en daar vond ik al vrij snel een filiaal van PharmaCity. ‘Hello, I want buy mosquito spray!’, zeg ik tegen het Vietnamese vrouwtje achter de toonbank. Ze spreekt uiteraard geen engels, maar we komen er samen wel uit.

Ik open mijn overhemd om haar de rode plekken te laten zien en zeg: ‘Tonight sleeping much pain, now rashes, help me’ Ze murmelt iets over het klimaatallergie en geeft me een zalf. Terwijl ik dit schrijf, is het al 2 dagen later en het is natuurlijk minder geworden en op andere plekken opgedoken , zij het minder pijnlijk. Later die avond besloot ik het hele bed zo goed en zo kwaad als het kon zo miervrij mogelijk te maken. Na een koude douche smeerde ik mij met de zalf in en ik zag al een kakkerlak zo groot als een babyhand onder het bed vandaan kruipen. Volgende probleem. Ik sliep die nacht met kleren aan, wat een hele vooruitgang bracht. Inmiddels voelt mijn lichaam alleen nog maar beheersbaar kut aan.

Omdat de usb-poort van mijn telefoon al sinds mijn aankomst in Hanoi vocht bevat, laat ik die na het eten van mijn kommetje pho drogen bij een winkeltje dat gespecialiseerd is in telefoonreparaties. Na een vol uur wachten loop ik verder richting het meer om ergens een fiets te huren. Het is zondag, dus vrijwel alle fietsverhuren zijn gesloten. Uiteindelijk vind ik wat ik zoek in een beetje vochtige en donkere hoek een fietsverhuur. Er lopen genoeg ratten, maar geen personeel. Uiteindelijk blijkt de eigenaar een oude man te zijn die even verderop mahjong zat te spelen met een vriend. Na een middagje rond het meer fietsen en een wandeling door de oude wijk van Hanoi, loop ik 2 uur lang terug naar mijn harde matras vol mieren en, waarschijnlijk, bedwansen om te genieten van mijn welverdiende nachtrust.

Sleeping with the biting beasts of Hanoi (AI)

My first night in the guest room of the school, more like a dirty, unused kitchen with a hard bed, turned out to be one never to forget. Still exhausted from the last days in the Netherlands and the flight, I fall asleep fairly quickly. For the next thirteen hours, I wake up multiple times, bathed in sweat, from the most hellish pains in my chest, thighs, throat, arms, and back. The rather firm ‘mattress’ didn’t really contribute to overall comfort, so each time I was abruptly awakened by a new round of chest pains, I immediately fell back into desperate sleep. And three hours later, the whole cycle started again.

When I finally woke up, it was already half past one in the afternoon, and I was covered with red, itchy spots over about half of my body. As I hastily pack my things to make the six-kilometer walk to the center, I realize that the previous evening I had seen quite a number of ants in the room and also on and around the bed. Nice to think about. A few hours later, I asked a guy working at a coffee bar by the large lake in Hanoi for a pharmacy. He pointed to a big road nearby, and there I quickly found a branch of PharmaCity. “Hello, I want to buy mosquito spray!” I say to the Vietnamese lady behind the counter. She obviously doesn’t speak English, but we manage to figure it out together.

I open my shirt to show her the red spots and say, “Tonight sleeping much pain, now rashes, help me.” She mumbles something about climate allergy and gives me an ointment. As I write this, it’s already 2 days later, and it has naturally improved and appeared in other places, albeit less painful. Later that evening, I decided to make the entire bed as ant-free as possible. After a cold shower, I applied the ointment, and I saw a cockroach the size of a baby’s hand crawl out from under the bed. Next problem. I slept that night with clothes on, which was a considerable improvement. Now my body only feels manageable shitty.

Because the USB port of my phone has contained moisture since my arrival in Hanoi, I leave it to dry at a shop specializing in phone repairs after eating my bowl of pho. After a full hour of waiting, I continue towards the lake to rent a bike somewhere. It’s Sunday, so almost all bike rentals are closed. Eventually, I find what I’m looking for in a slightly damp and dark corner—a bike rental. There are plenty of rats, but no staff. Eventually, the owner turns out to be an old man who was playing mahjong with a friend nearby. After an afternoon of cycling around the lake and a walk through the old quarter of Hanoi, I walk back for 2 hours to my hard mattress full of ants and, probably, bedbugs to enjoy my well-deserved night’s rest.