Mijn tijd als vrijwilliger bij Big Hero English Community Haiphong zit er bijna op. Als om 21:00 de laatste les is afgelopen, zwaai ik mijn leerlingen van die avond vrolijk vaarwel en neem de scooter terug naar Van Cao Street. Daar praat ik nog even bij met de assistent, de eenentwintigjarige Vy Nguyen. Ik vertel haar dat het een erg fijn gevoel geeft als het me lukt om de leerlingen zich comfortabel genoeg te laten voelen om zichzelf te verbeteren, ookal lukt dat niet iedere keer in zo’n rumoerig en chaotisch klaslokaal. Ze glimlacht en zegt dat ik altijd welkom ben om weer terug te komen.
Na mijn avonturen op de scooter wil ik natuurlijk, zoals met alles dat mij een kick geeft, alleen maar meer en meer. De weemoed die ik voel van al het development en sustainable tourism in Vietnam heeft me gemotiveerd om een wel heel obscure bestemming te zoeken. Zon driehonderd kilometer ten zuidwesten van Haiphong ligt Pu Mat National Park, een oord dat zover van de beschaving afligt dat de meeste Vietnamezen geen idee hebben dat het bestaat. Waarom ik niet gewoon de boottour wil doen in Ninh-Binh vragen ze dan. Nou, omdat ik wel door de ongerepte jungle wil hiken om daarna bij inheemse stammen te overnachten!
Ik besluit om de volgende ochtend eerst met de bus naar Ninh-Binh te rijden en de volgende dag met een scooter vanuit daar in een lange zit bij het park te geraken. In het centrum vind ik het goedkoopste hostel waar ik tot nu toe heb geslapen; een nacht voor 80000 VND, ongeveer drie euro. Twee kilometer verderop huur ik een scooter die, althans volgens de eigenaar, geschikt is om deze afstand te kunnen overbruggen. Hij wil mijn paspoort in een kluis doen, zodat ik deze terugkrijg als ik de scooter na vier dagen weer kom inleveren. Dat accepteer ik natuurlijk niet en ik hoef alleen maar de woorden ‘By Vietnamese law..’ en ‘If police..’ in de mond te nemen en hij biedt me aan om twee miljoen als aanbetaling te geven. Nadat hij me nog een gratis liter benzine geeft, maken we nog kort een praatje. Ik vertel over mijn plannen om langer dan verwacht in Vietnam te blijven en om naar Yunnan, China te reizen in het droge seizoen. ‘Very beautiful Shangri La’, zegt hij, waarop ik gas geef en begin te rijden.
Net buiten de stad liggen twee tempels van twee keizers van duizend jaar geleden, een waar toeristisch trekpleister. De entree van minder dan een euro is het echter meer dan waard. Op het terrein komt een groepje kinderen op me af om te vragen waar ik vandaan kom. Al snel komen er nog veel meer kinderen en tot slot ook een docent bij. We gaan onder de bomen staan voor een impulsief vragenrondje in het Engels. De meesten schromen niet om in uitstekend engels naar mijn lievelingsdier- en kleur te vragen of over het eten van Vietnam. De meer verlegen kinderen worden door de vriendelijke lerares extra aangespoord; ‘Come on, be brave!’ Dan ga ik door mijn knieën en dan durven ze wel. Na het fotomoment biedt de lerares me nog een facebookgroep aan met goede vacatures voor Engelsdocenten in Hanoi, waar ik natuurlijk erg blij mee ben.
’s Avonds terug in het hostel aangekomen moet ik weer veel denken aan het bruisende Haiphong en aan Elijah, de Rus die ik er ontmoette die besloot om daar een appartement te zoeken. Kennelijk is het gewoon mogelijk om met een toeristenvisum huur te betalen in Vietnam. Ik moet morgen erg vroeg op, maar ik begin het een steeds beter idee te vinden om de toekomst hetzelfde te proberen als Elijah uit de buitenwijken van Moskou.
Farewell Haiphong City, Pu Mat here I come! (AI)
My time as a volunteer at Big Hero English Community Haiphong is almost over. When the last class ends at 9:00 PM, I cheerfully bid farewell to my students for the evening and ride the scooter back to Van Cao Street. There, I have a brief chat with the assistant, twenty-one-year-old Vy Nguyen. I tell her that it gives me a great feeling when I manage to make the students feel comfortable enough to improve themselves, even if it doesn’t happen every time in such a noisy and chaotic classroom. She smiles and says that I am always welcome to come back.
After my scooter adventures, I naturally want, like with everything that gives me a kick, only more and more. The nostalgia I feel for all the development and sustainable tourism in Vietnam has motivated me to look for a very obscure destination. About three hundred kilometers southwest of Haiphong lies Pu Mat National Park, a place so far from civilization that most Vietnamese have no idea it exists. Why not just do the boat tour in Ninh Binh, they ask. Well, because I want to hike through the pristine jungle and then stay with indigenous tribes!
I decide to take the bus to Ninh Binh the next morning and the following day, ride a scooter from there in one long stretch to the park. In the center, I find the cheapest hostel I’ve slept in so far; one night for 80,000 VND, about three euros. Two kilometers away, I rent a scooter which, according to the owner, is suitable for covering this distance. He wants to put my passport in a safe so that I get it back when I return the scooter after four days. I naturally don’t accept that, and I only have to mention the words ‘By Vietnamese law…’ and ‘If police…’ and he offers to give me two million as a deposit. After giving me a free liter of petrol, we briefly chat. I tell him about my plans to stay longer than expected in Vietnam and to travel to Yunnan, China in the dry season. ‘Very beautiful Shangri La,’ he says, to which I accelerate and start driving.
Just outside the city are two temples of two emperors from a thousand years ago, a tourist attraction. The entrance fee of less than a euro is more than worth it, however. On the grounds, a group of children comes up to me to ask where I come from. Soon, many more children join, and finally, a teacher as well. We stand under the trees for an impromptu English Q&A session. Most do not hesitate to ask about my favorite animal and color in excellent English or about Vietnamese food. The more shy children are encouraged by the friendly teacher; ‘Come on, be brave!’ Then I go down on my knees, and then they dare. After the photo moment, the teacher offers me a Facebook group with good job vacancies for English teachers in Hanoi, which I am naturally very happy with.
Back at the hostel in the evening, I think a lot about the bustling Haiphong and Elijah, the Russian I met there who decided to look for an apartment. Apparently, it is possible to pay rent in Vietnam with a tourist visa. I have to get up very early tomorrow, but I am starting to think it’s a better and better idea to try the same thing as Elijah did in the outskirts of Moscow in the future.