Van de reachtruck af & terug naar het klaslokaal

Na acht uur lang flink doorrijden kom ik ’s middags om half twee weer aan in Haiphong, net op tijd voor de regen. Na mijn grote avontuur voel ik me een stuk meer op mijn gemak in Vietnam en is het tijd om een weekje rustig aan te doen bij Big Hero English School als vrijwilliger. Om gratis onderdak en twee warme maaltijden per dag te krijgen moet ik vijf dagen per week van 18:00 tot 21:00 Engelse les geven aan Vietnamese kinderen van verschillende niveau’s en leeftijden. Vanuit een Nederlands perspectief denk je dan al gauw aan allerlei certificaten en obstakels, maar hier kun je dat allemaal opzij schuiven. Het enige dat ik volgens eigenaar Andy hoef te doen, is de kinderen op hun Engelse uitspraak verbeteren. De eerste avond is het de bedoeling dat ik alleen meekijk en de volgende dag kan ik het dan, als het goed is, helemaal zelf. Eenmaal bij het klaslokaal aangekomen geeft de assistent me echter instructie om gelijk te beginnen met lesgeven. Ook prima.

Deze avond staat ‘speaking’ op het programma. In drie groepjes worden we in een uiterst roemoerig lokaal aan het werk gezet. Vietnamees praten ze met vol volume, maar als ik hen in het Engels vanuit mijn blaadje vragen stel als: ‘Would you like to travel to outer space and why?’ worden ze verlegen en keldert het volume. De laatste klanken van veel woorden slikken ze in, en bij alle leerlingen verbeter ik steeds opnieuw dezelfde fouten. En dat met veel geduld en natuurlijk ook nog met een lach erbij. Ik lees voor van mijn blad: ‘Is it better to have one good friend or many regular friends?’ en geef de beurt aan de verlegen Duy. ‘I don’t have any friends’, antwoordt hij resoluut. Ik ben die ochtend al om 05:30 op de scooter gestapt en kan niet besluiten of het nu wel een goed idee is om zo’n antwoord te verbeteren. Ik ben opgelucht als het bijna negen uur is en we even kunnen kletsen. Mijn leerlingen waren kennelijk onder de indruk dat ik ergens tussen de vijfendertig en veertig jaar oud ben. Ik trek grote ogen als blijkt dat ik met mijn vierentwintig maar twee jaar ouder blijk als de oudste onder hen. Ik besluit een foto te laten zien van twee jaar geleden waar ik nog geen baard heb en ze denken dat ik een foto laat zien van mijn zoon. Daarmee heb ik genoeg gehoord en verlaat de ruimte.

Gedurende de dag heb ik alle tijd om geen drol uit te voeren en toch bezig te blijven. Ik slaap uit tot tien uur in de ochtend en om elf uur eet ik mijn bord rijst met groenten, kip en mango voor ontbijt. Het regent dat het giet dus ik zit rustig op mijn telefoon aan mijn reisblog te werken, breng mijn rugzak en spullen op orde en hang de was af. Als het in de middag enigzins opklaart loop ik naar een koffiezaakje in de buurt om mijn boek te lezen. Anderhalf uur later loop ik verder om een nieuwe screenprotector te kopen en op de markt koop ik een zak met allerlei gestoord fruit. Ik struin langzaam terug naar de school, want het is alweer tijd voor rijst. Na het eten ga ik samen met een van de jongens waar ik eerder die week nog mot mee had met de scooter naar een warenhuis met klaslokalen zo’n anderhalve kilometer verderop om les te geven.

Dit keer heb ik een pdf-bestand gekregen met een stuk of veertig genummerde zinnetjes, eenmaal in het Vietnamees en eenmaal in het Engels. De leerlingen hebben alleen de Vietnamese zin. Het enige dat ik hoef te doen, is zeggen: ‘Can you translate number 4?’ en dan het antwoord verbeteren. Ik doe mijn best om door hun gebrek aan zelfvertrouwen heen te prikken door ze te vertellen dat ze het al heel goed doen, maar dat ze alleen even het woord ‘obviously’ en ‘noise’ hoeven te herhalen. Dan gaat het beter en beginnen ze te lachen. Bij sommigen spoor ik ze aan om gewoon niet teveel na te denken en dan gaat het meestal vanzelf.

Voor het eerst in mijn leven heb ik echte voldoening uit arbeid gehaald en het voelt nogal nieuw. Ik heb nu al zin om binnenkort hetzelfde te doen voor tien euro per uur meer dan je in Nederland als reachtruckchauffeur krijgt. Hahahahaha.

Leaving my reachtruck to return to the classroom (AI)

After eight hours of continuous riding, I arrive back in Haiphong around half-past one in the afternoon, just in time for the rain. After my big adventure, I feel much more at ease in Vietnam, and it’s time to take it easy for a week as a volunteer at Big Hero English School. To get free accommodation and two warm meals a day, I have to teach English to Vietnamese children of different levels and ages five days a week from 6:00 PM to 9:00 PM. From a Dutch perspective, you might think of various certificates and obstacles, but here, you can set all that aside. According to the owner, Andy, all I have to do is improve the children’s English pronunciation. The first evening, I am supposed to just observe, and the next day, I should be able to do it on my own. Once I arrive at the classroom, the assistant instructs me to start teaching right away. That works too.

Tonight’s program is ‘speaking.’ In three groups, we are put to work in an extremely noisy classroom. Vietnamese people speak with full volume, but when I ask them questions in English from my sheet, like “Would you like to travel to outer space and why?” they become shy, and the volume drops. They swallow the last sounds of many words, and with all the students, I repeatedly correct the same mistakes, with a lot of patience and, of course, a smile. I read from my sheet, “Is it better to have one good friend or many regular friends?” and give the turn to the shy Duy. “I don’t have any friends,” he resolutely answers. I’ve already been on the scooter since 5:30 in the morning and can’t decide if it’s a good idea to correct such an answer. I’m relieved when it’s almost nine o’clock, and we can chat for a bit. My students were apparently impressed that I am somewhere between thirty-five and forty years old. I widen my eyes when I find out that, at twenty-four, I’m only two years older than the oldest among them. I decide to show a photo from two years ago when I didn’t have a beard yet, and they think I’m showing a picture of my son. That’s enough for me, and I leave the room.

Throughout the day, I have all the time to do nothing and still stay busy. I sleep in until ten in the morning, and at eleven, I eat my plate of rice with vegetables, chicken, and mango for breakfast. It’s pouring rain, so I sit quietly on my phone, working on my travel blog, organizing my backpack and belongings, and hanging up the laundry. When it clears up a bit in the afternoon, I walk to a nearby coffee shop to read my book. An hour and a half later, I walk on to buy a new screen protector, and at the market, I purchase a bag of various exotic fruits. I slowly stroll back to the school because it’s time for rice again. After eating, I go with one of the boys I had a little issue with the scooter earlier in the week to a department store with classrooms about a mile away to teach.

This time, I received a PDF file with about forty numbered sentences, once in Vietnamese and once in English. The students only have the Vietnamese sentence. All I have to do is say, “Can you translate number 4?” and then correct the answer. I do my best to break through their lack of confidence by telling them that they are already doing very well, and they just need to repeat the words ‘obviously’ and ‘noise.’ Then it goes better, and they start laughing. With some, I encourage them to not overthink it, and usually, it works out naturally.

For the first time in my life, I have derived real satisfaction from work, and it feels quite new. I’m already looking forward to doing the same thing soon for ten euros per hour more than you would get as a reach truck driver in the Netherlands. Hahahahaha.