Verstandskies trekken in Ninh Binh: twee dagen met Marcel & de blinde zussen

Dankzij de uitputtende rollercoaster aan gebeurtenissen van de afgelopen dagen slaap ik de nacht na mijn avontuur in de jungle diep genoeg om door het ochtendkabaal van de lokale beestenboel heen te slapen. Pas rond kwart over acht kom ik onder de dekens vandaan. Ergens wil ik die dag terugrijden naar Ninh Binh, het liefst nog voor het vallen van de schemering aangezien de verlichting van mijn scooter niet werkt. Teglelijkertijd heb ik helemaal geen zin om snel te vertrekken, maar wel om door de valleiweggetjes terug te rijden naar de verharde weg. Dat dat tijdstechnisch niet slim is, kan me wat en ik besluit zonder na te denken mijn gevoel achterna te gaan. Na anderhalfuur door kleine dorpjes over wiebelende bruggen en losliggende stenen in het bos rijden besluit ik in Anh Son voor een overheerlijk ontbijtje te gaan.

Langs de grote weg bestel ik bij een moddervette vrouw in een eettent met de entourage van een autogarage een bun bho hue. Al snel wordt er een kommetje rijstnoedels met rundvlees, varkenslever en een afgeknipte varkenspoot voor mijn neus op tafel gelegd. Onder het genot van deze delicatesse besluit ik dat het nu echt tijd wordt om iets te doen met mijn kiespijn die al enige tijd af en toe opspeelt. Sommigen zouden het misschien anders verwachten, maar het idee om zomaar een van de vele winkelpanden in Vietnamese steden met een grote kies met knipperende LED-verlichting als uithangbord in te lopen boezemt ook mij de nodige angst in.

Na een paar artikelen over de slechte gezondheidszorg in afgelegen gebieden in het noorden van Vietnam stuit ik op de website Overwinteren in Vietnam. Ik zie gelijk dat dit niet is wat ik zoek, maar bij gebrek aan beter besluit ik toch te klikken. De oprichter, Marcel, is zes jaar geleden zonder plan de wereld ingetrokken en heeft inmiddels hier zijn heil gevonden. Aangezien hij toevallig in Ninh Binh gevestigd is, besluit ik hem op goed geluk een mailtje te sturen waarin ik mijn probleem aankaart. Nog geen tien minuten later krijg ik al bericht terug dat hij wel een goede tandarts weet. Hoelaat ik aankom wil hij weten, dan brengt hij me.

Rond een uur of vijf rol ik eindelijk Ninh Binh in. Marcel heeft hier een dikke gemeubilairde villa helemaal voor zichzelf voor dezelfde prijs als mijn oude, slecht geïsoleerde zolderkamertje van 26m2 in het centrum van Nijmegen. Ondanks dat het al bijna donker is hebben we totaal geen haast om te vertrekken, want het is in het hier en nu in de woonkamer nog gezellig genoeg. Rond half zeven in de avond stappen we toch maar in zijn grote Ford Everest op weg naar de tandarts. Om de praktijk te kunnen betreden moeten eerst de schoenen uit, of voor Vietnamezen de slippers. Met een sterk Hollands accent legt Marcel mijn probleem in het Vietnamees uit en ik kan al snel plaatsnemen op de stoel. Voor minder dan twee euro maken ze een foto en wat blijkt: mijn verstandskies drukt tegen de gewone kies aan en moet getrokken worden. Ik begin direct hardop te lachen. Aanmeldstops bestaan hier natuurlijk niet dus ik kan gelijk de volgende ochtend om acht uur terecht. Bij de apotheek tegenover halen we op recept antibiotica en paracetamol. Marcel biedt aan om de volgende ochtend ook met me mee te gaan, een aanbod dat ik natuurlijk graag accepteer. Ook zegt hij dat ik de bonnetjes het beste kan bewaren voor de verzekering. Hij is duidelijk al even niet meer in Nederland geweest. Nadat we vlakbij ergens wat gegeten hebben, vraagt een groepje mannen ons vrolijk waar we vandaan komen. ‘I am from H… uh Ninh Binh’, antwoordt Marcel met een grijns. Ik hou mijn lach in en zeg dat ik uit Berlijn kom. In een enthousiast en gebroken Duits antwoordt de man dat hij ooit drie dagen in Duitsland is geweest. Meer dan genoeg, roep ik lachend naar hem terwijl we snel de auto instappen.

De volgende ochtend kruip ik vanuit mijn hostel, dat toevallig vijftig meter verderop ligt, naar de praktijk. Marcel zit me al op te wachten. Het personeel zegt dat we nog een half uur moeten wachten, maar vijf minuten later mag ik al mee naar boven. Ik neem plaats op de stoel, die net als de apparatuur niet onder lijkt te doen aan wat in het mooie Nederland als de standaard geldt. Eerst voert een vrouw een gebitsreiniging uit die weliswaar anders aanvoelt dan in Nederland, het is niet onaangenaam genoeg om er een probleem van te maken. Een nieuwe tandarts verschijnt en zegt via Google Translate dat hij nu bloed wil afnemen. Ik schrik me kapot en weiger dit absurde aanbod. Kennelijk is dat in dit deel van de wereld standaardprocedure en alleen voor de zekerheid. Dat ik hier alsnog niet aan mee wil doen, vinden ze geen probleem. De jonge tandarts vervolgt via zijn telefoon: Now, we will inject you with anti-inflammatory drugs. Ook Marcel schrikt hiervan, terwijl de tandarts juist schrikt van mijn enorme verontwaardiging. Hij verzekert me dat dit volledig veilig en gratis is. It’s just like taking drugs, afterwards you feel better. Daar weet ik alles van en na goed navragen blijkt het om de verdoving te gaan. Ik ga lachend akkoord en ga weer op de stoel liggen, waarop plotseling een elastiek om mijn onderarm wordt geknoopt. Een moment later wordt de verdoving, werkelijk waar, in mijn onderarm gespoten. Er valt een groene doek met opening voor mijn gebit op mijn gezicht en het wrikken en wroeten kan beginnen.

Even later merk ik dat ze de kies beet hebben en ik begin licht te kreunen. Na een halve minuut stopt het en Marcel roept vanuit ergens buiten mijn gezichtsveld dat ik het ergste nu wel gehad heb. Ze gaan echter nog dik vijf minuten door met graven in mijn gebit en ik heb geen idee waarom, mijn kies is er immers toch al uit? Als ik gebaar dat ze even moeten stoppen, denken de Vietnamezen natuurlijk weer dat ik bezig ben met de ‘pijn’, maar ik wil enkel opheldering over wat er gebeurt. Blijkbaar hebben ze eerder maar een klein stukje kunnen verwijderen en zijn ze nu druk bezig de verstandskies in twee stukken te zagen. We gaan dus weer door en twintig minuten later is het gelukt; de kies is succesvol verwijderd, wond gehecht en het bloeden is gestopt. Alle adviezen en garanties die ik via Google Translate al minstens zes keer heb gekregen, krijg ik nu van drie verschillende tandartsen elk nog een paar keer. Yes, good, no problem.

We lopen naar buiten en Marcel nodigt me uit om met een paar meiden mee te gaan lunchen, om elf uur ’s ochtends. Ondanks mijn kiespijn heb ik wel zin om dit excentrieke figuur uit Ninh Binh beter te leren kennen en we spreken af dat hij me later weer ophaalt. In het hostel kom ik erachter dat de paracetamol die ik moet nemen ook gewoon codeïne bevat. Mijn kamergenoten vinden het allemaal heel erg grappig en vragen of ik wat voor ze kan rappen. Niet veel later staat Marcel weer voor de deur en rijden we naar een schoonheidssalon om de meiden en het zoontje van een van de drie op te halen. We eten in een modern barbecue-restaurant met westerse inrichting. Hoewel de hele tafel bezaaid is met vlees, beweert een van de meiden dat er in Vietnam nauwelijks vlees wordt gegeten in verhouding tot Nederland. Ik zie het. Na wat foto’s en gegiechel om het feit dat Marcel en ik langer zijn dan hen, lopen we terug naar de auto. De lol is nog niet voorbij, want Marcel nodigt me plotseling uit om mee te gaan naar de massage.

We zetten de meiden af en rijden door in de richting van de massagesalon. Marcel weet duidelijk als geen ander de beste adressen voor zo’n beetje alles in Ninh Binh, want het pand is niet bepaald makkelijk te vinden voor nieuwkomers. De tent wordt gerund door twee blinde zussen. Anderhalf uur lang laat ik het blindje vrouwtje alles van mijn oogleden tot mijn voeten masseren. Terwijl ze op mijn hakken staat, trekt ze zo hard aan mijn arm dat mijn rug helemaal loskomt. Mijn vingers worden geknakt en al die tijd ligt haar zoontje in dezelfde kamer een middagslaapje te doen. Voldaan kom ik Marcel buiten weer tegen en dit keer rijden we de stad uit om koffie te gaan drinken, bij weer andere ‘vriendinnen’ en natuurlijk is de koffie daar ook weer bovengemiddeld lekker. Na meerdere uren in een strandtent op het water filosoferen, rijdt hij me ’s avonds terug naar huis. Ik bedank hem voor alles, de volgende ochtend doen we de koffie en de massage nog eens over en daarna vertrek ik naar Hanoi.

Wisdom teeth removal in Ninh Binh: two days with Marcel & the blind sisters (AI)

Thanks to the exhausting rollercoaster of events in the past few days, I sleep deeply the night after my jungle adventure, enough to sleep through the morning noise of the local animal hubbub. It’s only around a quarter past eight when I emerge from under the covers. Somewhere in the back of my mind, I consider driving back to Ninh Binh that day, preferably before dusk since my scooter’s lights are not working. At the same time, I have no desire to leave quickly but want to ride back through the valley roads to the paved road. The fact that it’s not time-efficient doesn’t bother me, and I decide to follow my instincts without much thought. After an hour and a half of riding through small villages, wobbly bridges, and loose stones in the forest, I decide to stop in Anh Son for a delicious breakfast.

Along the main road, I order a bun bo Hue from a plump woman in a eatery with the ambiance of a car garage. Soon, a bowl of rice noodles with beef, pork liver, and a cut-off pig’s foot is placed in front of me. Enjoying this delicacy, I decide that it’s time to do something about my toothache that has been bothering me for some time. Some might expect otherwise, but the idea of casually walking into one of the many shops in Vietnamese cities with a large molar as a flashing LED sign scares me just as much.

After reading a few articles about the poor healthcare in remote areas in northern Vietnam, I come across the website “Overwinteren in Vietnam” (Overwintering in Vietnam). I can tell right away that this is not what I’m looking for, but in the absence of a better option, I decide to click. The founder, Marcel, set out into the world without a plan six years ago and has since found solace here. Since he happens to be located in Ninh Binh, I decide to send him an email outlining my problem. Less than ten minutes later, I receive a reply that he knows a good dentist. He wants to know when I’ll arrive, and he’ll pick me up.

Around five o’clock, I finally roll into Ninh Binh. Marcel has a spacious furnished villa all to himself for the same price as my old, poorly insulated attic room of 26m2 in the center of Nijmegen. Even though it’s almost dark, we are in no hurry to leave because the living room is still cozy. Around half past six in the evening, we finally get into his large Ford Everest on the way to the dentist. To enter the practice, shoes must first be removed, or for the Vietnamese, the slippers. With a strong Dutch accent, Marcel explains my problem in Vietnamese, and I can quickly take a seat in the chair. For less than two euros, they take an X-ray, and it turns out my wisdom tooth is pressing against the regular tooth and needs to be extracted. I burst out laughing immediately. Since there are no registration stops here, I can go the next morning at eight. We pick up antibiotics and paracetamol at the pharmacy across the street. Marcel offers to accompany me the next morning, an offer I gladly accept. He also suggests keeping the receipts for the insurance. He hasn’t been in the Netherlands for a while, clearly. After eating somewhere nearby, a group of men cheerfully asks us where we come from. ‘I am from H… uh Ninh Binh,’ Marcel replies with a grin. I suppress my laughter and say that I come from Berlin. In an enthusiastic and broken German, the man replies that he has been to Germany for three days. More than enough, I laugh at him as we quickly get into the car.

The next morning, I crawl from my hostel, conveniently located fifty meters away, to the practice. Marcel is already waiting for me. The staff says we have to wait another half hour, but five minutes later, I can go upstairs. I take a seat in the chair, which, like the equipment, seems to be no different from what is considered standard in beautiful Netherlands. First, a woman performs a dental cleaning that feels different from the Netherlands but is not unpleasant enough to make a fuss. A new dentist appears and says via Google Translate that he wants to take a blood sample now. I am shocked and refuse this absurd offer. Apparently, this is standard procedure in this part of the world and only for safety. They have no problem with me not wanting to participate. The young dentist continues via his phone: Now, we will inject you with anti-inflammatory drugs. Marcel is also shocked, while the dentist is surprised by my huge indignation. He assures me that this is completely safe and free. It’s just like taking drugs; afterward, you feel better. I know all about it, and after careful questioning, it turns out to be about the anesthesia. I agree with a laugh and lie back on the chair, where suddenly an elastic is tied around my forearm. A moment later, the anesthesia, truly, is injected into my forearm. A green cloth with an opening for my teeth falls on my face, and the prying and poking begins.

Later, I notice that they have the tooth, and I start to moan lightly. After half a minute, it stops, and Marcel shouts from somewhere out of my sight that I’ve had the worst. However, they continue digging into my teeth for another five minutes, and I have no idea why, as the tooth is already out, right? When I gesture that they should stop for a moment, the Vietnamese naturally think I’m dealing with the ‘pain’ again, but I just want clarification on what is happening. Apparently, they had only been able to remove a small piece earlier and are now busy sawing the wisdom tooth in two. So, we continue, and twenty minutes later, it’s done; the tooth has been successfully removed, the wound stitched, and the bleeding has stopped. All the advice and guarantees I received via Google Translate at least six times, I now get from three different dentists each a few more times. Yes, good, no problem.

We walk outside, and Marcel invites me to have lunch with a few girls, at eleven in the morning. Despite my toothache, I’m eager to get to know this eccentric character from Ninh Binh better, and we agree that he’ll pick me up later. In the hostel, I find out that the paracetamol I have to take also contains codeine. My roommates find it very funny and ask if I can rap for them. Not much later, Marcel is at the door again, and we drive to a beauty salon to pick up the girls and one of the three’s son. We eat in a modern barbecue restaurant with a Western design. Although the whole table is covered with meat, one of the girls claims that in Vietnam, hardly any meat is eaten compared to the Netherlands. I can see that. After some photos and giggling about the fact that Marcel and I are taller than them, we walk back to the car. The fun isn’t over yet, as Marcel suddenly invites me to go for a massage.

We drop off the girls and drive in the direction of the massage parlor. Clearly, Marcel knows better than anyone the best addresses for just about everything in Ninh Binh, as the building is not easy to find for newcomers. The place is run by two blind sisters. For an hour and a half, the blind woman massages everything from my eyelids to my feet. While standing on my heels, she pulls so hard on my arm that my back comes completely loose. My fingers are cracked, and all that time, her son is taking a nap in the same room. Satisfied, I meet Marcel outside again, and this time, we drive out of town to have coffee, with other ‘friends,’ and of course, the coffee there is also above average. After several hours philosophizing in a beach tent on the water, he drives me back home in the evening. I thank him for everything; the next morning, we have coffee and a massage again, and then I head to Hanoi.