Basketbal in barangay San Roque, Leyte

Ik ben inmiddels al over de helft van mijn dertig dagen in de Filipijnen en heb al meer dan duizend kilometer naar het zuiden gelift. Ik kan Mindanao al bijna ruiken. Het is echter nog altijd een behoorlijke afstand, want ik moet nog honderden kilometers afleggen over het laatste eiland voor Mindanao: Leyte. ’s Ochtends vroeg ga ik op weg naar dit voor mij volledig onbekende eiland. Ik heb nog geen idee wat er te doen is en waar ik heen wil. Geen wonder dat de mensen me voor gek verklaren als ik naar Leyte wil, en niet eens weet waar. Een meisje eist zelfs dat ik in een rechte lijn loop om mijn nuchterheid te bewijzen, en ze smeekt me ook nog om haar niet te kidnappen. Geen probleem, zeg ik. Ze is met haar scooter op weg naar Tacloban, de hoofdstad van Leyte. Het is meer dan twee uur rijden en daarom wisselen we onderweg van beurt. Hoewel ze nauwelijks langer is dan mijn rugzak, draagt ze hem al zingend op haar schouders.

Eenmaal aangekomen kijk ik onder lunchtijd rond op Google Maps naar een mooi gebied om ’s avonds neer te strijken. Ik zet mijn zinnen op het dorpje Mayorga en ga gelijk door, het slaperige Tacloban uit. Onderweg krijg ik van meerdere mensen te horen over de supertyfoon die hier in 2013 het leven van honderden mensen kostte en vrijwel alle huizen heeft weggespoeld. Na de ramp zijn veel mensen naar Manilla vertrokken voor werk om uiteindelijk genoeg geld te hebben om hun huis hier weer op te bouwen. Het is een flinke wandeling naar het strand, in een omgeving die een stuk minder bruisend is dan ik had verwacht. Om het pad heen ligt vooral braakliggend land met hier en daar wat huizen. Het strand is veel te smal om een tent op te zetten en het wemelt er van de vissersboten en afval. Ik besluit het een stukje verder zuidelijk te proberen, bij het ‘San Roque Beach Resort’.

Ook daar stuit ik op geparkeerde vissersboten en typische houten strandhuisjes die waarschijnlijk te huur zijn. Omdat veel openbare stranden worden betiteld als beach resort is het moeilijk te bepalen of ik hier nu wel of niet kan kamperen. In een foeilelijk betonnen bouwsel zit een groepje hangjongeren en ik besluit om op ze af te lopen om te vragen of dit een privéstrand is. Gelukkig zit ik hier goed, dus ik ren direct de zee in om te zwemmen. Terug op het droge wil ik aan mijn blog gaan werken, maar ik word natuurlijk uitgenodigd om bij de jongens onder het afdakje te werken. Dat ‘werken’ ziet er als volgt uit: ik heb mijn laptop geopend voor me staan, het word-document is leeg en ik ga in gesprek met de mensen om me heen. Een van de jongens wijst naar de tattoeage op mijn bovenarm en vraagt naar de betekenis ervan. Ik leg het hem netjes uit, waarop hij antwoordt: okay. Als ik vertel dat ik gestopt ben met de universiteit zegt een jongen op een zo cool mogelijke toon: My mother wants me to go to school, but I am… cool!

Na het donker word ik uitgenodigd om vlakbij te komen eten; een mooi gebaar, want er is in de gehele barangay (wijk) geen enkele serieuze eettent waar ik naartoe kan. Na het eten spendeer ik nog wat tijd met een wat stillere jongen aan het strand. Hij vertelt me over zijn bijbaantje bij een waterstation toen hij nog in Mindanao woonde; voor een werkdag van twaalf uur kreeg hij een ‘beloning’ van slechts honderdvijftig peso’s, exclusief maaltijd. Hij droomt – zoals zo velen van ons – van een simpel leven weg van de maatschappij, ergens in de natuur. Nadat ik mijn blog eindelijk afheb loop ik door het donker naar het basketbalveld om een potje te spelen. Dankzij mijn lengte denken de meeste mensen namelijk dat ik enorm goed ben in basketbal. Tijd om het tegendeel te bewijzen!

De volgende ochtend lift ik naar Biliran, een klein eiland aan de noordkust van Leyte. Er is geen vuiltje aan de lucht en de hete middagzon brandt op volle kracht. Al zwetend tour ik het eiland rond. In een palmenbos doemt tussen de vegetatie plotseling een hutje op waar een grote groep arme lui op de helling zit te niksen. Een uitgemergelde koe waggelt er rustig omheen. Ik moet natuurlijk even bij hen komen zitten. Een man zonder armen biedt me aan glas kokosnootwijn aan en een banaan. Laatstgenoemde ziet er nogal bijzonder uit, en als ik een hap neem ben ik stomverbaasd om de smaak van een aardappel in mijn mond te hebben.

Ik verlaat de kustlijn van Biliran om naar het bergachtige midden van het eiland te liften. De extreme hitte wordt me langzaam iets te veel, dus een duik bij een waterval kan maar niet snel genoeg komen. Om er te komen stap ik achterop bij een vrachtwagen vol flessen frisdrank. Ik zit samen met een ander achterop de vele flessen, schuilend tegen de zon onder een grote verhuisdoos. Na mijn duik voel ik me direct een stuk beter, al heb ik inmiddels zo’n sterke honger dat ik niets meer kan doen of denken totdat ik een flinke hoeveelheid voedsel tot me heb genomen. Het is nog twintig kilometer naar het stadje. De chauffeurs die me oppikken vragen – net als alle anderen – of ik familie heb in Naval. Het enige dat ik kan uitbrengen is dat ik naar Naval ga om mijn honger te stillen.  

Het strand dat ik op Google Maps heb uitgekozen om die nacht te slapen blijkt bij aankomst een resort, exclusief voor betalende gasten. Gelukkig kent de vriendelijke man die me erheen bracht wel een nabij openbaar strandje, onzichtbaar op de kaart en volledig onbekend voor toeristen. Na een korte wandeling door een dichtbegroeide helling stuit ik op het piepklein strandje met een paar huisjes tussen de palmbomen, met uitzicht op het vlakke, kalme wateroppervlak waar hier en daar wat rotsen uitsteken. De zon gaat bijna onder en schijnt een prachtig licht op de omgeving. Na een kort gesprek met een tandenloze bewoner duik ik het water in en zwem nog wat baantjes tot de zon ondergaat. Als het donker wordt blijk ik niet de enige die zijn tent aan het opzetten is; een jongen die bij zijn ouders woont in een van de aangrenzende huisjes slaapt die nacht ook op het strand. Een kort praatje leidt al snel tot een uitnodiging voor het avondeten. Terwijl in de achtergrond de krekels door de nacht krijsen geniet ik van de Filipijnse gastvrijheid en het paradijsje waar deze mensen hun simpele huisje hebben. Bedankt voor het eten, of: Salamat sa pani happon!

Basketball in barangay San Roque, Leyte

I am already over halfway through my thirty days in the Philippines and have hitchhiked over a thousand kilometers south. I can almost smell Mindanao. However, it’s still quite a distance because I still have to travel hundreds of kilometers over the last island before Mindanao: Leyte. Early in the morning, I set off for this completely unfamiliar island to me. I have no idea what there is to do and where I want to go. It’s no wonder people think I’m crazy when I want to go to Leyte, and I don’t even know where. A girl even demands that I walk in a straight line to prove my sobriety, and she begs me not to kidnap her. No problem, I say. She’s on her scooter heading to Tacloban, the capital of Leyte. It’s more than a two-hour drive, so we take turns on the way. Although she’s barely taller than my backpack, she carries it on her shoulders while singing.

Once I arrive, I search Google Maps during lunchtime for a nice area to settle down for the evening. I set my sights on the village of Mayorga and head straight out of the sleepy Tacloban. Along the way, several people tell me about the super typhoon that claimed the lives of hundreds of people here in 2013 and washed away almost all the houses. After the disaster, many people went to Manila for work to eventually have enough money to rebuild their homes here. It’s quite a walk to the beach, in an area much less vibrant than I expected. The path is surrounded mainly by vacant land with scattered houses. The beach is too narrow to set up a tent, and it’s crowded with fishing boats and litter. I decide to try a bit further south, at the ‘San Roque Beach Resort.’

There too, I come across parked fishing boats and typical wooden beach huts that are probably available for rent. Since many public beaches are labeled as beach resorts, it’s difficult to determine whether I can camp here or not. In an ugly concrete building, a group of young people hangs out, so I decide to approach them to ask if this is a private beach. Luckily, I’m in the right place, so I immediately run into the sea to swim. Back on dry land, I want to work on my blog, but of course, I’m invited to work with the boys under the shelter. This ‘work’ looks like this: I have my laptop open in front of me, the Word document is empty, and I engage in conversation with the people around me. One of the boys points to the tattoo on my upper arm and asks about its meaning. I explain it to him nicely, to which he replies: okay. When I tell them that I dropped out of university, one of the boys says in the coolest tone possible: My mother wants me to go to school, but I am… cool!

After dark, I’m invited to have dinner nearby; a nice gesture because there is no serious eatery in the entire barangay (district) where I can go. After dinner, I spend some time with a quieter boy on the beach. He tells me about his part-time job at a water station when he used to live in Mindanao; for a twelve-hour workday, he only received a ‘reward’ of one hundred and fifty pesos, excluding meals. Like so many of us, he dreams of a simple life away from society, somewhere in nature. After finally finishing my blog, I walk through the dark to the basketball court to play a game. Thanks to my height, most people think I’m really good at basketball. Time to prove them wrong!

The next morning, I hitchhike to Biliran, a small island off the north coast of Leyte. There’s not a cloud in the sky, and the hot midday sun is blazing. Sweating profusely, I tour the island. In a palm grove, a hut suddenly appears among the vegetation, where a large group of poor people sits idling on the slope. An emaciated cow calmly wanders around. Naturally, I have to come sit with them. A man with no arms offers me a glass of coconut wine and a banana. The latter looks rather peculiar, and when I take a bite, I’m astonished to taste a potato in my mouth.

I leave the coastline of Biliran to hitchhike to the mountainous center of the island. The extreme heat is slowly becoming too much for me, so a dip at a waterfall can’t come soon enough. To get there, I hitch a ride on a truck full of soda bottles. Sitting with another person on the many bottles, we shelter from the sun under a large moving box. After my swim, I feel much better, although I’m now so hungry that I can’t do or think of anything until I’ve eaten a substantial amount of food. It’s still twenty kilometers to the town. The drivers who pick me up, like everyone else, ask if I have family in Naval. All I can say is that I’m going to Naval to satisfy my hunger.

The beach I chose on Google Maps to sleep that night turns out to be a resort, exclusive to paying guests upon arrival. Luckily, the friendly man who took me there knows a nearby public beach, invisible on the map and completely unknown to tourists. After a short walk through dense foliage, I come across the tiny beach with a few houses among the palm trees, overlooking the flat, calm water where rocks protrude here and there. The sun is almost setting, casting a beautiful light on the surroundings. After a brief conversation with a toothless resident, I dive into the water and swim a few laps until the sun sets. When it gets dark, I find out that I’m not the only one setting up my tent; a boy who lives with his parents in one of the adjacent houses also sleeps on the beach that night. A brief chat quickly leads to an invitation for dinner. While crickets chirp through the night in the background, I enjoy Filipino hospitality and the paradise where these people have their simple little house. Thank you for the meal, or: Salamat sa pani happon!